Lange tijd dacht ik dat er wat aan de hand was met mij. Want waarom vond ik het soms zo vermoeiend om naar sociale gelegenheden te gaan? En waarom vond ik het zo lastig om over simpele dingen als het weer of iemands nieuwe jurk te praten? Was ik dan niet sociaal?
Die ‘vreemde’ kant aan mij zat me meerdere keren in de weg. Aan het einde van de basisschool werd mijn ouders met klem geadviseerd me toch maar naar de havo te sturen, omdat ik op het vwo wellicht ‘onder zou sneeuwen’. Pas jaren na het behalen van mijn gymnasiumdiploma begreep ik wat de meester daar precies mee wilde zeggen.
Toen ik vervolgens aan het werk ging en daarin door wenste te groeien, kreeg ik regelmatig te horen dat ik meer ‘out there’ moest zijn. Op de voorgrond en toch vooral goed gebekt. Bij een sollicitatie werd me zelfs een keer gevraagd of ik ooit tegen een prullenbak had aangeschopt. ‘Want een leider moet ook af en toe zijn woede kunnen uiten.’
Nu zeg ik zeker niet dat ik niets bereikt heb tot nu toe. Ik heb erg mooie dingen kunnen doen in hele leuke teams en bedrijven. Maar toch bleef dat gevoel van ‘er is iets dat me tegenhoudt’ altijd knagend aanwezig in mijn achterhoofd.
Extrovert ideaal
Begin 2019 besloot ik dat ik er klaar mee was om constant tegengehouden te worden. Ik maakte een plan, vond een coach die me wilde helpen en stond direct de eerste sessie al te huilen omdat ik me realiseerde dat ik het vooral zelf was geweest die mij tegen had gehouden. Omdat ik als hoogbegaafde introvert probeerde te voldoen aan een extrovert ideaal.
Stapje voor stapje leerde ik steeds meer over mezelf en hoe ik in elkaar zit. Dat ik iemand ben die veel denkt bijvoorbeeld, wat wel eens lastig kan zijn als je liever spontaan zou zijn. Dat ik op taalgebied veel sneller leer dan de rest (ik spreek zeven talen). En dat ik meer van het grote plaatje ben dan van de details. Wat juist best wel handig is als je overzicht moet houden.
Ik dook ook wat dieper in hoogbegaafdheid en introversie. Daardoor weet ik nu dat je ermee geboren wordt en dat het daarom valt onder de neurodiversiteit. Hersenscans hebben zelfs aangetoond dat de hersenen van introverten anders in elkaar zitten dan die van extroverten. Het circuit is langer en hangt samen met andere chemische stofjes. Vandaar dat introverten vaak minder snel reageren en rustiger blijven. Al zou je het willen, je kunt er niets aan doen.
Zelfinzicht
Dit zelfinzicht was voor mij een enorme eye-opener. Het maakte het makkelijker voor me om mezelf gewoon te accepteren zoals ik ben. Daarnaast gaf het me het gereedschap om ook aan anderen uit te leggen waarom ik ben wie ik ben. Uiteindelijk leidt onbegrip vaak tot vervelende situaties.
Dat gevoel gun ik eigenlijk iedereen en daarom besloot ik een boek te schrijven. Ik verdiep me momenteel in de literatuur rond persoonlijkheidstheorieën en introversie en voer daarnaast gesprekken met succesvolle introverte leiders. Omdat ik geloof dat je daar veel van kunt leren.
Ik hoop oprecht dat mijn boek zal zorgen voor meer wederzijds begrip tussen introverten en extroverten. Voor mij zijn diversiteit en innovatie nauw met elkaar verbonden. Meer wederzijds begrip zal daar dus zeker aan bijdragen.
Heb je suggesties voor mijn boek? Ik hoor ze graag!
