Vorige
Over de auteur
- Karolien Koolhof is coach voor introverten en hoogbegaafden
- Auteur van het boek Introvert Leiderschap
- Contact
leren kennis introversie hoogbegaafdheid
Als je nooit uitgeleerd bent
Karolien Koolhof •
Ben jij iemand die altijd wil begrijpen hoe dingen werken? Die zich kan verliezen in boeken, artikelen, podcasts, gewoon omdat je wílt weten? Misschien herken je dat gevoel van nooit genoeg weten, van steeds weer dieper willen graven. Het is iets wat ik bij veel van mijn coachees zie, en wat ik zelf ook maar al te goed ken.
Ik houd van leren. Van ontdekken hoe mensen denken, voelen en handelen. Van verbanden leggen tussen onderwerpen die op het eerste gezicht los van elkaar lijken: introversie, hoogbegaafdheid, neurodiversiteit, psychologie. Hoe meer ik leer, hoe meer samenhang ik zie en hoe meer ik besef dat ik nog lang niet uitgeleerd ben.
In mijn werk als coach merk ik dat mijn interesses vaak alle kanten op lijken te gaan. Psychologie, neurodiversiteit, hoogbegaafdheid, introversie: het zijn thema’s die elkaar raken en versterken. Soms vraagt iemand weleens: “Kun je niet beter één ding kiezen?” Maar voor mij horen ze juist bij elkaar. Als ik het heb over introversie, gaat het vaak óók over prikkelgevoeligheid of over de manier waarop iemand informatie verwerkt. Praat ik over hoogbegaafdheid, dan kom ik al snel bij zingeving, identiteit of perfectionisme. En bij neurodiversiteit draait het in de kern om hetzelfde: zien en waarderen dat mensen verschillend zijn, ook in hoe ze denken, voelen en leren.
Het voelt voor mij niet alsof ik op drie sporen tegelijk rijd, maar alsof ik steeds dieper doordring in één groot, gelaagd landschap. Hoe meer ik leer, hoe meer samenhang ik zie. En dat is precies wat me drijft.
Diepgang
Ik wil niet zomaar iets weten, ik wil het begrijpen. Doorgronden. In de wetenschap duiken, verbanden leggen, hypotheses toetsen. Maar ook luisteren naar verhalen van mensen, want die geven kleur aan de theorie.
Toch heeft die drang naar diepgang ook een keerzijde. Want als je altijd meer wilt weten, voelt het zelden alsof je genoeg weet. Het kan een voortdurende zoektocht worden, waarin het nooit af is. Dat herken ik niet alleen bij mezelf, maar ook bij veel van mijn coachees. Ze lezen, volgen cursussen, verzamelen kennis en blijven intussen twijfelen of ze “voldoende” weten om stappen te zetten. Soms vraag ik dan: Wanneer is het genoeg? En meestal blijft het even stil.
Herkenning
Veel mensen die bij mij komen, zijn nieuwsgierig van aard. Ze denken snel, zien veel details, en willen begrijpen voordat ze handelen. Dat zijn prachtige kwaliteiten. Maar soms werkt diezelfde eigenschap ook verlammend. Want als je pas durft te bewegen wanneer je alles snapt, kom je nooit écht in beweging.
Ik herken dat. Ook ik heb momenten gehad waarop ik dacht: Eerst nog even dat ene boek lezen, dan weet ik genoeg. Maar kennis alleen brengt je niet verder. Het is pas waardevol als je die omzet in ervaring, in contact, in delen.
Wat ik in de loop der jaren heb geleerd, is dat kennis pas echt betekenis krijgt als je haar ziet als een middel in plaats van een doel op zich. Niet om te verzamelen, maar om iets mee te dóen. Het helpt om jezelf regelmatig af te vragen: Wat wil ik met wat ik nu leer bereiken? Die vraag maakt kennis praktischer, en voorkomt dat je erin blijft ronddwalen.
Daarnaast kan het helpen om bewust leerrituelen te creëren. Momenten waarop je je mag verdiepen en leren, maar ook momenten waarop je het even loslaat. Door die afwisseling houd je balans tussen input en integratie. En vergeet niet dat niet alle kennis uit boeken komt: wat je leert in gesprekken, reflecties of door iets te proberen, is minstens zo waardevol. Ik merk dat veel mensen dat onderschatten. Ze denken dat leren vooral betekent dat je nieuwe informatie tot je neemt, terwijl juist ervaring de plek is waar kennis zich verdiept.
Ten slotte is er iets bijzonders wat er gebeurt wanneer je kennis deelt. Als je vertelt over wat je hebt geleerd, of het toepast in je werk, beklijft het dieper. Bovendien creëer je verbinding. Leren wordt dan niet iets individueels, maar iets gezamenlijks. En dat maakt het zoveel rijker.
En misschien wel het belangrijkste: sta jezelf toe om leerling te blijven. Je hoeft niet álles te weten om iets te mogen zeggen of doen. Je mag onderweg leren. Expertise groeit niet door perfectie, maar door betrokkenheid, nieuwsgierigheid en het durven stellen van vragen.
Verbinding
Wat ik misschien het mooiste vind aan kennis, is dat het verbindt. Niet in de zin van “weten wat de ander weet”, maar in het kunnen begrijpen van iemands binnenwereld. Wanneer een cliënt zegt: “Ik dacht altijd dat er iets mis met me was, maar nu snap ik dat ik gewoon anders in elkaar zit,” dan weet ik waarom ik blijf leren. Elk inzicht dat ik opdoe, helpt me beter af te stemmen, preciezer te luisteren, de juiste woorden te vinden.
Voor mij is kennis dus geen statisch bezit, maar een levende stroom. Het voedt mijn werk, mijn denken, mijn mens-zijn. En het herinnert me eraan dat leren niet draait om meer feiten, maar om meer begrip.
Nooit uitgeleerd
Soms denk ik dat ik ooit “klaar” zal zijn. Dat moment waarop ik alles weet over introversie, hoogbegaafdheid en neurodiversiteit. Maar eerlijk gezegd hoop ik dat dat moment nooit komt. Want de mooiste momenten ontstaan juist in het niet-weten. In de verwondering. In de vraag die nog openstaat.
Wat ik inmiddels heb geleerd, is dat kennis pas betekenis krijgt als je hem deelt. In een gesprek, in een blog, in een training. En dat expertise niet gaat over hoeveel je weet, maar over hoeveel je kunt verbinden. Ik blijf dus leren: in boeken, in gesprekken, in mezelf. Want hoe meer ik leer, hoe meer ik besef: ik ben nooit uitgeleerd. En dat is precies wat het zo mooi maakt.