Vorige
Soms komt een coachee bij me met een duidelijke vraag: “Ik wil weten wat bij me past,” of: “Ik wil steviger staan op mijn werk.” We gaan aan de slag. We onderzoeken persoonlijkheid, drijfveren, talenten. We maken inzichtelijk wat energie geeft, wat past, welke beroepen of rollen daarbij horen. En toch… is het soms alsof er iets ontbreekt. Alsof de puzzel net niet klikt.
In de loop van de jaren ben ik gaan herkennen wat er dan vaak onder zit. Iets waar mensen meestal niet mee binnenkomen, maar wat zich gaandeweg laat zien. Niet in schreeuwerige signalen, maar in de onderstroom. In zinnen als: “Het voelt niet helemaal als míjn plek.” “Ik weet het allemaal wel, maar ik durf de stap niet te zetten.” “Ze zeggen dat ik meer zichtbaar moet zijn, maar dat voelt alsof ik iets moet worden wat ik niet ben.”
Dan gaat het niet meer over weten. En ook niet over kunnen. Maar over mogen. Over bestaansrecht. Over innerlijk ruimte innemen. En over de vraag: mag ik er zijn zoals ik ben, op de plek die voor mij klopt?
Verdwijnen
Veel van mijn coachees zijn introvert of hoogbegaafd. Vaak gevoelig. Vaak zorgvuldig. Vaak intelligent op meerdere lagen tegelijk. En vaak al jarenlang bezig met zich aanpassen: stiller zijn dan ze willen, harder werken dan nodig is, of zichzelf steeds opnieuw in twijfel trekken.
Als ik op dat punt in een traject met hen werk, gebruik ik geen nieuwe analyse. Dan ga ik vertragen. We onderzoeken de ervaring van plek. Soms letterlijk: met een oefening waarbij ze hun oude en nieuwe plek innemen in de ruimte. Wat verandert er als je gaat staan op de plek die wél klopt? Hoe beweegt je lijf? Wat gebeurt er met je ademhaling? Wat voel je?
Stemmen
We luisteren ook naar de stemmen die hen daar vandaan houden. De perfectionist. De pleaser. De criticus. De overdenker. Allemaal delen die ooit zijn ontstaan om te beschermen, maar die inmiddels de beweging blokkeren. Niet uit onwil, maar uit gewoonte. Pas als die stemmen worden gehoord, ontstaat er ruimte voor iets nieuws.
Soms vraag ik: hoe zou het zijn als je niets hoefde toe te voegen of te bewijzen? Als je niet hoefde te verdwijnen of te vechten om er te mogen zijn? Dan wordt het stil. Maar in die stilte ligt precies het antwoord.
Plek gaat niet over status of functie. Het gaat over jezelf zijn. En op die manier aanwezig zijn in de wereld. Niet groter, niet kleiner, maar precies goed. Misschien ben je ook op zoek naar jouw plek, of voel je dat je er wel bent, maar je nog niet helemaal durft te gaan staan. Als je daar eens over wilt sparren, ben je van harte welkom om contact met me op te nemen. Samen onderzoeken we wat voor jóu klopt.