Vorige
Sta je wel eens echt stil bij wat je hebt bereikt? Niet vluchtig. Niet met een half oog op je to-do lijst. Maar met aandacht. Met mildheid. Met een beetje trots zelfs? Als ik eerlijk ben, doe ik dat zelden. Ik ben iemand die graag vooruitkijkt. Naar wat er nog beter kan. Naar wat ik nog wil leren, wil maken, wil aanpakken. Terwijl er ook zoveel is om te vieren.
Mensen zeggen me vaak: “Wat heb je veel gedaan,” of “Wat knap dat je dit voor elkaar gekregen hebt.” En ik glimlach dan beleefd, maar van binnen ben ik vaak al bezig met de volgende stap. Met de dingen die beter konden. Met dat ene moment waar ik nét niet helemaal tevreden over was. Het is alsof het succes al vervaagd is op het moment dat het zich aandient. Alsof er geen tijd of ruimte is om het echt binnen te laten komen.
Als je perfectionistisch bent, dan zie je vooral de punten waar je nog kunt verbeteren. Dat is op zich geen slechte eigenschap. Het helpt je om te groeien, om jezelf te ontwikkelen, om kritisch te blijven. Maar als je nooit stilstaat bij wat er al goed ging, raak je uit balans. Dan wordt alles een race. En die race is eindeloos.
Ongemak
Trots zijn op jezelf… het klinkt zo simpel. Maar voor veel mensen voelt het ongemakkelijk. Misschien ben je bang om arrogant over te komen. Of om jezelf belangrijker te maken dan je bent. Misschien heb je ooit geleerd dat het niet netjes is om jezelf te prijzen. Dat je bescheiden moet blijven.
En natuurlijk, bescheidenheid is waardevol. Maar jezelf erkenning geven is iets anders dan jezelf op de borst kloppen. Het gaat niet om jezelf opblazen. Het gaat om jezelf serieus nemen.
Ik denk dat we als samenleving niet zo goed geleerd hebben om stil te staan bij successen. Vooral niet bij kleine, persoonlijke overwinningen. Een nieuw diploma, een verhuizing, een promotie: dat mag nog net. Maar toegeven dat je trots bent omdat je eindelijk een lastig gesprek voerde? Omdat je een grens aangaf? Of omdat je iets afmaakte wat al maanden op je lijstje stond? Dat lijkt al snel ‘niet belangrijk genoeg’.
En dat is zonde. Want het zijn juist die kleine momenten die je energie geven. Die je helpen om vol te houden. Die laten zien dat je wél vooruitgaat, ook al voelt het soms niet zo.
Altijd onderweg
Ik zie het ook bij mijn cliënten. Mensen die hard werken, die veel nadenken, die hun best doen om het goed te doen. Ze zijn vaak onderweg naar iets: meer rust, meer balans, meer zingeving. En dat is mooi. Maar onderweg vergeten ze soms om op adem te komen. Om achterom te kijken. Om even te zien hoeveel ze al afgelegd hebben.
Een cliënt zei laatst tegen me: “Ik heb het idee dat ik nog niks bereikt heb.” Toen ik haar vroeg om drie dingen te noemen waar ze trots op was, viel het eerst stil. Maar toen we er samen even naar keken, kwam er van alles boven. Niet wereldschokkend misschien, maar wel belangrijk. En zó terecht.
Even stilstaan
Stilstaan bij je successen is geen luxe. Het is een manier om jezelf te bekrachtigen. Om je motivatie te voeden. Om jezelf te herinneren aan wie je bent en wat je kunt. En nee, dat hoeft niet met slingers en champagne. Soms is het genoeg om even te denken: “Hé, dit heb ik maar mooi gedaan.” Of: “Ik ben gegroeid. Misschien zie ik het niet elke dag, maar het is er wel.”
Als je dit regelmatig oefent, merk je dat je zachter wordt voor jezelf. Minder streng. En dat je minder snel verzandt in het gevoel dat je nog niet goed genoeg bent. Je leert jezelf steeds beter kennen. En waarderen.
Wat helpt?
Een paar simpele dingen kunnen al veel verschil maken:
- Schrijf elke week drie dingen op waar je trots op bent. Groot of klein, het maakt niet uit. Het gaat om het zien ervan.
- Sta bewust stil bij afgeronde taken of stappen. Spreek het uit. Tegen jezelf, of tegen iemand die je vertrouwt.
- Vier het op jouw manier. Dat kan een kop thee zijn met je favoriete boek. Een wandeling. Een glimlach. Een intentie. Alles mag.
- Let op hoe je reageert op complimenten. In plaats van ze weg te wuiven, probeer eens: “Dank je, dat vind ik fijn om te horen.”
Kijk eens terug op de afgelopen week. Of de afgelopen maand. Wat deed je goed? Wat vroeg moed? Wat was een kleine overwinning die je stiekem alweer vergeten was? En als je dat gevonden hebt: sta erbij stil. Voel het. Erken het. Je hebt het verdiend. Je hoeft niet te wachten tot het ‘echt’ groot genoeg is. Jij mag jezelf erkennen. Nu al.
Wil je leren om vaker stil te staan bij je eigen groei? In mijn coaching werk ik veel met mensen die zichzelf voorbijlopen, zonder dat ze het doorhebben. Die slim zijn, gevoelig, bedachtzaam, en vaak streng voor zichzelf. Herken je dat? Dan is het misschien tijd om even stil te staan. Samen. Neem gerust contact met me op als je daarover wilt sparren.